Oregon Eyalet Üniversitesi bilim insanlarıyla yapılan bir çalışmaya göre, yaygın bir bileşen olan çinko oksit içeren güneş kremleri, etkinliğinin çoğunu kaybediyor ve iki saat ultraviyole radyasyona maruz kaldıktan sonra toksik hale geliyorlar.
Ziraat Bilimleri Fakültesi öğretim üyesi Robyn Tanguay ve Lisa Truong ile Claudia Santillan’ın da yer aldığı araştırma ekibi, piyasa veri firması Statista’nın nu on yılın sonunda 24 milyar dolardan fazla olacağını öngördüğü devasa küresel güneş kremi pazarıyla ilgili önemli ancak büyük ölçüde ihmal edilen soruları yanıtlamaya çalıştı
Sorular: Güneş kremi bileşenleri tek tek bileşik oldukları halden ziyade kombinasyon halinde ne kadar güvenli ve etkilidir (Gıda ve İlaç İdaresi onayı için kombinasyon halleri kabul edilirler)? Peki ya güneş ışığına maruz kalmanın neden olduğu reaksiyonlardan kaynaklanan herhangi bir kimyasal ürünün güvenliği?
OSU’dan, profesör ve toksikoloji alanında uluslararası bir uzman olan Tanguay, “Güneş koruyucular, UV maruziyetini ve dolayısıyla cilt kanserini azaltmaya yardımcı olan önemli ürünlerdir, ancak bazı güneş koruyucu formülasyonlarının kullanımının bazı bileşenler ve UV ışığı arasındaki etkileşimler nedeniyle istenmeyen toksisiteye sebep olup olmadığını bilmiyoruz” dedi.
Halkın güneş koruyucuların güvenliği hakkında ne düşündüğü, üreticilerin bazı malzemeleri çok fazla kullanmasına ve diğerlerini sınırlandırmasına neden olduğunu söyledi. Örneğin, oksibenzon, mercan resiflerine zarar verdiği endişesi nedeniyle kalıcı olarak durdurulmuştur.
Oregon Üniversitesi’nden James Hutchinson ve Aurora Ginzburg ile Leeds Üniversitesi’nden Richard Blackburn dahil olmak üzere bilim insanları, ABD ve Avrupa’da bulunan farklı ürünlerden UV filtrelerini (güneş kremlerinin aktif bileşenleri) içeren beş karışım yaptılar. Ayrıca aynı bileşenlerle ek karışımlar ve ayrıca ticari olarak önerilen miktarın alt sınırında çinko oksit ürettiler.
Araştırmacılar daha sonra karışımları iki saat boyunca ultraviyole radyasyona maruz bıraktılar ve fotostabilitelerini kontrol etmek için spektroskopi kullandılar – yani, güneş ışığı karışımlardaki bileşiklere ve UV koruma yeteneklerine ne zarar verdi?
Truong, “Güneş koruyucuların UV maruziyetindeyken hızla tepki gösterebileceğini gösteren birkaç çalışma var, bu nedenle fotodegradasyon ürünleri üzerinde bu kadar az toksisite testinin yapılmış olması oldukça şaşırtıcı” dedi. “Bulgularımız, ticari olarak temin edilebilen küçük molekül bazlı formüllerin, fotodegradasyonu en aza indiren farklı içerik oranlarında birleştirilebileceğini gösteriyor.”
Ancak bilim insanları, çinko oksit partikülleri eklendiğinde, nano veya daha büyük mikro partiküller, fotostabilite ve fototoksisitede büyük farklılıklar gördüler.
Santillan, “Her iki partikül boyutunda da çinko oksit organik karışımı bozdu ve Dünya’ya ulaşan UV radyasyonunun %95’ini oluşturan ultraviyole-A ışınlarına karşı organik filtre korumasında %80’den fazla bir kayba neden oldu.” dedi.
“Oregon Eyaletinde nanoparçacık toksisitesi konusunda uzmanlaşmış bir ekip olarak, bu sonuçlar bizim için şaşırtıcı değildi” dedi. “Bulgular, üzerinde ‘nano içermeyen’ etiketlerle yanlış yönlendirilen ve daha küçük parçacıkları içermediği için güvenli olduğu ima edilen güneş koruyucularla ilgili birçok tüketiciyi şaşırtacak. Herhangi bir boyuttaki metal oksit parçacığının reaktif yüzey bölgeleri olabilir, 100 nanometreden küçük olsun ya da olmasın. Boyuttan daha önemli olan metal kimliği, kristal yapısı ve herhangi bir yüzeyi kaplamasıdır.”
Orijinal makale: Phys.org
